Poznajecie?

Poznajecie?

 Tu macie dla porównania oryginały... chociaż dzieciaki nie mają najmniejszych wątpliwości. Proporcje nie są idealnie zachowane, ale czapki musiały być przede wszystkim praktyczne, zależało mi też żeby dziewczyny widziały oczka w lustrze, bo to w końcu dla nich ma być frajda, a nie tylko, że mama wrzuci na bloga.

 Nie wiem jak u Was, ale u nas rano jest tak zimno, że odmarzają uszy więc kiedy biegniemy do przedszkoli jest mam cieplutko...

Czapki zrobiłam na okrągło od góry, bo nie chciało mi się robić próbek (włóczka ciężko się pruje...) zaczęłam od sześciu oczek i dodawałam 6 oczek przez podniesienie nitki z poprzedniego rzędu, w co drugim okrążeniu, aż zrobiła się taka fajna miseczka zasłaniająca całą górę głowy. I potem już robiłam na okrągło aż do czoła. Na czoło zamknęłam 1/3 oczek, a resztę przerabiałam dalej. U Mani na środku tyłu po jakimś czasie zebrałam kilka oczek, żeby czapeczka przylegała lepiej do główki. Potem pod brodą dodałam tę samą liczbę oczek, ale dalej przerabiałam już ściągaczem 2 op. 2 ol. Plan był taki, żeby dorobić resztę jak przy golfiku, ale mi się włóczka skończyła, co odczytałam jako sygnał, żeby już dalej nie robić.

Niech Was nie zwiedzie słońce. Jest tak zimno, że Marianka domaga się rękawiczek. Pszczoła doczekała się sesji w plenerze (tak się pisze na blogach, żeby nie wyszły regionalizmy - u nas się mówi na dworze)... Tu na ten przykład robi siusiu - to obecnie ulubiona zabawa mojego dziecka.